Դեռ մանկուց ոչինչ չեմ սիրել անել, իսկ ինչ-որ բան անելուց շատ
շուտ հոգնել եմ: Այդպես ինձ փորձեցի շատ բնագավառներում: Երգում ինձ չէի փորձել, բայց
միշտ սիրել եմ երգել: Առաջին անգամ երգեցի Անի Նավասարդյանի մոտ, որպեսզի դառնամ «Խազ»՝ «Սեբաստացի Խազ»: Իսկ հետո որոշեցի միանալ տիկին Մարինեի մանկապատանեկան երգչախմբին, հետո` Նելլի Փիլոյանի «Անլուրջ» երգչախմբին: Այսքան երգչախմբերում երգելուց հետո երբեմն մտածում
եմ, իսկ ինչո՞ւ եմ երգում…:
Սկզբից այդ հարցի պատասխանը չէի գտնում: Մտածում էի՝ նրա համար
է, որ ուղղակի սիրում եմ երգել: Հետո հասկացա, որ այն ուղղակի կապված է իմ ընտանիքի հետ:
Մեր ընտանիքում երգողներ շատ են եղել: Այսպես ասած՝ երգը արյանս մեջ է: Մայրիկիս պապիկն
ու տատիկը երգել են: Երգել է նաև պապիկս: Երգում է նաև մայրիկս՝ «Սեբաստացի» ուսուցչական
երգչախմբում, երգել է նաև «Սեբաստացիներ» վոկալ համույթում: Պապիկիս ծնողների մասին
քիչ բան գիտեմ, բայց ինչ էլ որ գիտեմ, բավական է ասել, որ նրանք շատ լավ ձայն են ունեցել:
Իսկ պապիկիս մասին ոչ միայն գիտեմ, այլև ինքս եմ լսել նրա երգերը: Պապիկս, ինչպես նաև
նրա ծնողները, հասարակ գյուղացիներ են եղել, բայց ունեցել են հզոր ձայն ու մեծ սիրտ:
Մայրիկս նրանցից ժառանգել է ոչ միայն հզոր ձայն, նաև՝ շատ մարդկային հատկանիշներ: Իսկ
նրանցից արդեն՝ ես: Երգելը ինձ դուր է գալիս: Կարելի է ասել՝ պաշտում եմ այն: Սա գրելուց
առաջ երկար մտածեցի, թե ինչու և ինչպես եմ երգում, ում համար: Երկար մտածելուց հետո
գտա իմ հարցերի պատասխանները: Առաջին հերթին երգում եմ ինձ համար, իսկ հետո՝ երգում
եմ իմ սրտում ապրողների համար ու նրանց եմ նվիրում իմ երգերը: Այն երգերը, որոնք ամբողջ
հոգով եմ երգում:
No comments:
Post a Comment