Ակսել Բակունցի «Մթնաձորի չարքը» պատմվածքը ինձ այնքան էլ դուր
չեկավ: Չգիտեմ ինչու: Երևի կերպարները չհամուզեցին: Սյուժեն հետաքրքրի էր: Հետաքրքիր
էր տեսնել Սաքանի փոփոխությունները, կարդալ Սաքանի մտածմունքները իր կնոջ և Ասյայի
մասին, բայց պատմվածքը ինձ չհուզեց: Ամեն անգամ
Սաքանը Ասյային համեմատում էր կնոջ հետ ու ամեն անգամ թերություններ էր գտնում: «Մթնաձորի
չարքը» հենց Ասյան էր: Նրա հայտնվելուց հետո Սաքանը սկսեց այնպիսի բաներ նկատել կնոջ
արտաքինի, պահվածքի մեջ, որ մինչև այդ չէր նկատել:
Ասյան խաթարեց Սաքանի տան երջանկությունը
և խաղաղությունը, չէ որ սիրող մարդը իր կնոջ մեջ թերություններ չի գտնում:
Ասյան քաղաքի աղջիկ
էր, ու եկել էր գյուղ կանանց ժողովին մասնակցելու համար: Իսկ Սաքանի կինը գյուղացի
կին էր, ով այնքան խնամված և կրթված չէր ինչպես Ասյան: Սաքանին գրավել էին Ասյայի զուգագուլպաները,
ատամների ճերմակությունը, մաշկի քնքշությունն ու օծանելիքի բույրը, բայց չէ որ այդ
բոլորը պետք չէ գյուղացի կնոջը: Գյուղում օծանելիքի կարիք չկա, ոչ էլ մոդայիկ հագուստի:
Կարծում եմ Սաքանի համար այդ ամենը նոր էր դրա համար էլ հապուրվել էր Ասյայով, և անգամ
նրա գնալուց հետո երազներում Ասյային էր տեսնում:
No comments:
Post a Comment