Նադեր Էբրահիմիի «Փոքրիկ սիրտս ո՞ւմ նվիրեմ» ստեղծագործությունը
ինձ շատ դուր եկավ: Կարդալուց բարություն զգացի, նրբություն և հանգստություն: Երբեմն
ես էլ եմ ինձ հարց տալիս «Սիրտս ու՞մ նվիրեմ»: Ամեն անգամ տարբեր մարդկանց այնտեղ տեղավորելուց
հետո տեսնում եմ, որ էլի տեղ կա: Ամեն ծանոթությունից հետո մտածում եմ, այս մարդը իմ
սրտի մեջ տեղ ունի՞, թե՞՝ ոչ:
Վերջերս նկատեցի,
որ այն մարդկանց հետ ում հետ չեմ շփվում, միևնույն է սրտիս մեջ են ապրում: Բոլորին
տեղավորելուց հետո ինձ թվում է էլ տեղ չկա, բայց ամեն անգամ սխալվում եմ: Նոր ընկերներիս
նույնպես տեղ եմ տալիս իմ սրտում: Եթե վիճած կամ իրարից նեղացած ենք լինում միևնույն
է չեմ վռնդում իմ սրտից: Հիմա իմ սրտում ապրում են ընտանիքս, ընկերներս, ծանոթներս,
բոլոր նրանք ում հետ շփվում եմ կամ շփվել եմ: Այո, այդպես էլ է լինում: Երբ տարածության
պատճառով դադարում եմ խոսել ընկերներիտ հետ, կամ ուղակի հիմար սկզբունքների պատճառով
չեմ շփվում, մեկ է նրանք իմ սրտում են:
No comments:
Post a Comment