Sunday, December 30, 2018

Լևոն Շանթ «Հին աստվածներ»

Վանահայր- Տանջանքն է, որ կբարձրացնե հոգին, տառապանքն է, որ կմաքրե: Եվ կյանքի ամենեն խոր բանը մահն է:
Իշխանը- Այնքա՛ն երկար ես ապրեր, որ մոռցեր ես, թե կյանքն ինքը խաղ մըն է միայն:
Վանահայր- Չարեն թող վախնա ան, ով չէ տիրեր իր մարմնին ու բնազդներուն. սատանայի իշխանությունը բնազդներու վրա է միայն:
Վանահայր-Չէ՞ որ շինելն է դըժվարը, քանդելը դյուրին է միշտ:
Վարպետը- Այո՛, ուրիշի շինածը: Իր շինածը քանդելը շատ դըժվար է, հա՛յր սուրբ:
Ծերունին- Անշո՛ւշտ, կյանքը ուրախության համար է տված մեզի:
Վանահայր- Աշխարհիս երեսին եթե տեսնել կուզես, ինչ որ սրտիդ ուզածն է՝ պետք է նայես փակ աչքերով:
Կույր վանական- Դիմե՛ հավատքիդ, ու սարերը կելլեն իրենց տեղեն. աչքն ի՞նչ է, որ իր տեղը մնա:
Կույր վանականը- Բոլոր դևերնալ երբեմն աստված են եղած, աբեղա՛:
Աբեղա- Կղրկես ինծի իմ աշխա՛րհը: Իսկ ո՞վ իրավունք տվավ քեզի՝ ուզած ժամանակդ դուրս քաշես ինծի աշխարհեն, ուզած ժամանակդ ետ նետես աշխարհ: Ո՞վ քեզի իրավունք տվավ, որ կապես հոգիս, կապկպես զգացումներս: Ո՞վ քեզի իրավունք տվավ, որ հիմա ելեր ես երեսիս հանդիմանություն կկարդաս:
Անտոն վանական- Զարմանք բան է. ինքը ազատեց ուրիշի մը կյանքը ծովեն ու իր կյանքը տվավ ծովուն:
Ճերմակավոր- Տառապանքը կյանքի խոցն է, իսկ մահը՝ կյանքի քայքայումը:

No comments:

Post a Comment