Վիլիամ Սարոյանը հայ ամենանշանավոր
գորողներից է: Գրողի ձևավորման մեջ մեծ դեր ունի ինքնակրթությունը, ամերիկյան
ու համաշխարհային գրականությունը և մեր՝
հայերիս ազգային ինքնատիպությունը։ Նա գրել է փոքր պատմություններ, դրանցից մեկը «Մեքսիկացին» է: Պատմվածքը
համառ մեքսիկացու
մասին է,
ով ամեն գնով աշխատանք է փնտրում իր ընտանիքը պահելու համար: Հերոսներից
յուրաքանչուրը ինքնատիպ է, յուրօրինակ:
Մեքսիկացու մեջ այնքան հոգատարություն, նվիրվածություն և համառություն կա: Ու երևի հենց դա էլ ինձ գրավեց պատմվածքի մեջ: Վիլիամ Սարոյանի պատմվածքներից շատ քչերն եմ հավանում: Լինում են դեպքեր, երբ ընթերցանությունս չեմ էլ վերջացնում: Սարոյանի պատմվածքները ինձ համար հիմնականում անհետաքրքրիր և անհասկանալի: Բայց այս մեկը հետաքրքրությամբ կարդացի մինչև վերջ, նաև հասկացա: Մեքսիկացին պատրաստ էր կատարել ամեն տեսակի գործ, միայն բավական գումար վաստակի իր ընտանիքը պահելու, շներին կերակրելու համար: Իսկ շները՝ բոլորը միասին վերցրած, մի պենսո էլ չաժեին, ոչ մի բանի պիտանի չէին: Նա սիրում էր իր ընտանիքը, հոգ տանում նրանց, ու իր գիտելիքներն էր փոխանցում երեխաններին: Կարծում եմ դա լավ օրինակ է թե՝ մեծերի, թե փոքրերի համար: Ինքս ճանաչում եմ այդպիսի ընտանիքի: Պապիկիս գյուղում հենց այդպիսի ընտանիք կա: Նրանք շատ վատ են ապրում, տանը տասը հոգուց ավելի են, ու շատ կենդանիներ ունեն: Նրանք նույնիսկ հացի փող չունեն: Բայց մեծերը հոգ են տանում փոքրերի համար, փոքրերը՝ մեծերի: Եթե փողոցում մեկը նեղացնում է փոքրերին, մեծերը այնպայման օգնության են հասնում: Ոչինչ որ հացի փող չունեն, բայց հոգատար են, համերաշխ, միշտ օգնության հասնող:
Մեքսիկացու մեջ այնքան հոգատարություն, նվիրվածություն և համառություն կա: Ու երևի հենց դա էլ ինձ գրավեց պատմվածքի մեջ: Վիլիամ Սարոյանի պատմվածքներից շատ քչերն եմ հավանում: Լինում են դեպքեր, երբ ընթերցանությունս չեմ էլ վերջացնում: Սարոյանի պատմվածքները ինձ համար հիմնականում անհետաքրքրիր և անհասկանալի: Բայց այս մեկը հետաքրքրությամբ կարդացի մինչև վերջ, նաև հասկացա: Մեքսիկացին պատրաստ էր կատարել ամեն տեսակի գործ, միայն բավական գումար վաստակի իր ընտանիքը պահելու, շներին կերակրելու համար: Իսկ շները՝ բոլորը միասին վերցրած, մի պենսո էլ չաժեին, ոչ մի բանի պիտանի չէին: Նա սիրում էր իր ընտանիքը, հոգ տանում նրանց, ու իր գիտելիքներն էր փոխանցում երեխաններին: Կարծում եմ դա լավ օրինակ է թե՝ մեծերի, թե փոքրերի համար: Ինքս ճանաչում եմ այդպիսի ընտանիքի: Պապիկիս գյուղում հենց այդպիսի ընտանիք կա: Նրանք շատ վատ են ապրում, տանը տասը հոգուց ավելի են, ու շատ կենդանիներ ունեն: Նրանք նույնիսկ հացի փող չունեն: Բայց մեծերը հոգ են տանում փոքրերի համար, փոքրերը՝ մեծերի: Եթե փողոցում մեկը նեղացնում է փոքրերին, մեծերը այնպայման օգնության են հասնում: Ոչինչ որ հացի փող չունեն, բայց հոգատար են, համերաշխ, միշտ օգնության հասնող:
No comments:
Post a Comment