Դե պատկերացրեք մեկին ով իր կյանքում ոչ մի լավ բան չի արել, աննդատ խաբել է և ստիպել ատել իրեն: Նա մահացավ ութսուն տարեկանում: Չունեցավ ընտանիք, սիրող կին, երջանիկ երեխաներ, նույնիսկ թոռնիկներ, նա ուներ միայն անեցքներով լի տուփ՝ անիծված տուն: Նա ընկերներ չուներ, քանի որ նա ընկերություն անել չգիտեր.
և
կամ,
ով
նրան
ճանաչում
էր՝ նրա մահն էր ցանկանում:
Երբ մահացավ ոչ մեկ չտխրեց: Հենց նույն օրը խնջույք կազմակերպեցին ու մի լավ ուրախացան, բայց երբեք չմոռացան նրան: Մյուսը երբեք չխաբեց, և միայն բարին էր ցանկանում: Բոլորը կարծում էին, որ նա ուներ մի մեծ թերություն ՝ նա չափից դուրս անկեղծ էր: Ունեցավ այն ամենը ինչ պետք է ցանկացած մարդու երջանիկ լինելու համար: Նրանից շատերն էին խուսափում իր անկեղծության պատճառով, բայց ավելի խելացիները՝ միշտ նրա կողքին էին: Մի օր նա մահացու հիվանդությամբ հիվանդացավ ու մահացավ: Նրա մահը սգացին շատ երկար, բայց դրանից հետո նրան մոռացան և ոչ մեկ չհիշեց նրան:
Երբ մահացավ ոչ մեկ չտխրեց: Հենց նույն օրը խնջույք կազմակերպեցին ու մի լավ ուրախացան, բայց երբեք չմոռացան նրան: Մյուսը երբեք չխաբեց, և միայն բարին էր ցանկանում: Բոլորը կարծում էին, որ նա ուներ մի մեծ թերություն ՝ նա չափից դուրս անկեղծ էր: Ունեցավ այն ամենը ինչ պետք է ցանկացած մարդու երջանիկ լինելու համար: Նրանից շատերն էին խուսափում իր անկեղծության պատճառով, բայց ավելի խելացիները՝ միշտ նրա կողքին էին: Մի օր նա մահացու հիվանդությամբ հիվանդացավ ու մահացավ: Նրա մահը սգացին շատ երկար, բայց դրանից հետո նրան մոռացան և ոչ մեկ չհիշեց նրան:
No comments:
Post a Comment