Ես չեմ ուզում պատմել
իմ սիրել կամ չսիրելի ուսուցիչների մասին, պատմելու եմ իմ առաջին ուսուսչուհու ̀ իմ ընկեր Լուսինեի, կամ ինչպես բոլորը գիտեն ̀ Լուսինե Փաշայանի մասին: Նա ոչ միայն մեր
ուսուսչուհին էր, այլև մեր դպրոցի ̀ Նոր դպրոցի տնօրենը: Հիշում եմ, երբ նա դարձավ տնօրեն, միևնույն էր, նա միշտ ժամանակ էր գտնում մեզ համար:
Երբ մտնում էինք գրասենյակ, նա միշտ մեզ գրկում էր և ինչ- որ բանով
հյուրասիրում: Խենթություններ շատ
էինք անում:
Ու նա միշտ էլ ժամանակ էր գտնում մեզ հետ խենթություն անելու: Ցավոք ̀ նա դուրս է եկել մեր դպրոցից: Բայց շատ լավ է, որ նա մեր դպրոցի մոտակայքում է ապրում, ու մենք նրան հաճախ ենք տեսնում: Ամեն անգամ նրան տեսնելիս գրկում եմ, բարևում, ինքն էլ ինձ է գրկում, համբուրում և հարցնում մյուսների մասին: Երբեմն երկար ենք խոսում, ամեն ինչ պատմում եմ նրան, ու ամեն անգամ, երբ նայում է ինձ, ես զգում եմ, որ նա սիրում, կարոտում է մեզ, հպարտանում մեզանով և մեր ձեռքբերումներով
Ու նա միշտ էլ ժամանակ էր գտնում մեզ հետ խենթություն անելու: Ցավոք ̀ նա դուրս է եկել մեր դպրոցից: Բայց շատ լավ է, որ նա մեր դպրոցի մոտակայքում է ապրում, ու մենք նրան հաճախ ենք տեսնում: Ամեն անգամ նրան տեսնելիս գրկում եմ, բարևում, ինքն էլ ինձ է գրկում, համբուրում և հարցնում մյուսների մասին: Երբեմն երկար ենք խոսում, ամեն ինչ պատմում եմ նրան, ու ամեն անգամ, երբ նայում է ինձ, ես զգում եմ, որ նա սիրում, կարոտում է մեզ, հպարտանում մեզանով և մեր ձեռքբերումներով
No comments:
Post a Comment