Ամեն ինչ նույնն էր մինչև ավտոբուս նստելը, տեղավորվելը.ինչպես միշտ առավոտյան պարապմունք, երգեր, պարեր և բարձր տրամադրություն: Առաջին դասից անմիջապես հետո շատ հարմար տեղավորվեցինք ավտոբուսում և ժպիտներով շարժվեցինք Գեղամա հրաշքին ընդառաջ: Ճանապարհը երկար էր ̀ գրեթե երկու ժամ, ու մի քիչ էլ ձանձրալի, բայց շատ սպասված: Երբ տեղ հասանք Սևանը ժպիտով մեզ ողջունեց, ու այնպես էր շողում այնպես, որ անընդհատ ուզում էիր նայել նրա փայլին ̀ գիշեր թե ցերեկ: Այնտեղ մեզ նաև երկու շուն դիմավորեցին ̀ Մաքսը, իսկ մյուսի անունը չեմ հիշում:
Առաջին օրը
Երկրորդ օրը սկսեցինք ծանոթանալ, սկսեցինք իրար անուներով դիմելմ և արդեն հանգիստն կարելի էր խաղեր խաղալ:Խաղում էինք մի խաղ ցանկացողները միանում էին, իսկ ով չէ ուզում զբաղմունք էր գտնում իր վրանում կամ շրջակայքում: Խաղում էինք միչև գիշեր ̀ մինչև միսս Բուշը կամ ընկեր Մարալը չհայտարարեին, որ ընթրիքի ̀ թեյ խմելու ժամն է: Հա չմառանամ ֆլեշմոբի մասին, որը վեցերին դուր եկավ և ուզում էին կրկնել: Շարունակենք. թեյ խմում էին և սկսում էր մեր ասյսպես կոչված «պարետային ժամը» ̀ տասից հետո ոչ մեկ իրավունք չուներ իր վրանից դուրս գալ. հետաքրքիրն այն էր, որ ձանձրույթից, ոչինչ չանելուց, պառկելուց ու քնելուց բացի նաև հոգնում էինք ու քնում: Հա ̀ մի նախագծի մասամբ մասնակցեցինք: Չեմ կարող մանրամասն ներկայացնել, քանի որ այնտեղ չեմ եղել: Ես ու Արփին մնացել էինք և «հսկում» էինք տարացքը ̀ իհարկե այն մաքրելով աղբից: Երեխաների և ուսուսչուհիների պատմածներով այն շատ հավես է անցել, և մեր դպրոցը իրեն շատ լավ է դրսևորել: Լավ, անցանք երրորդ օրվան: Դե ոնց որ միշտ հավաքում էինք մեր իրերը, հետ հավաքում վրաները և, կարծում եմ, այս տարի վերջին անգամ մտնում Սևանը: Հա ̀մոռացա, բարձրունքի հաղթաթահարում էլ կար, ու ես էլի չեմ կարող մանրամասն պատմել նույն նախագծի պատճառով:
Հավաքվեցինք. վերջին անգամ տեսանք Սևանը, այս անգամ, ասես, փայլը կորել էր, կարծես տխուր լիներ. մենք գնում էինք: Հանձնեցինք այն իրերը որոնց վերցրել էին, տեղավորվեցինք աղտոբուսում ու շարժվեցինք ուղիղ դպրոց: Հա, քանի չեմ մոռացել, այդ երեք օրվա մեջ երկու տեսակի վեճեր էին լինում մեկը ̀ տղաների պատճառով, մյուսը ̀ վարդակի քիչ տեղեր լինելու պատճառով: Մեկը միացնում էր իր բջջայինը, տասը րոպե անց, երբ վերադառնում էր, տեսնում էր հեռախոստ անջատված է, և իր տեղում ուրիշի հեռախոսն է միացրած: Էլ չասեմ, որ երբ տեսնում էինք միացրած էր ուսուսչուհիներից մեկի հեռախոսը, ընդանրապես ձեռք չէինք տալիս: Ու մի մեծ վտանգ կար, որ սպառնում էր մեր հագուստներին: Գիշերը չթողնել դրանք դրսում ̀ ճայերը կարող էին տանել: Հա ̀ խարույկ էլ արեցինք: Առաջին անգամ ̀ միս և կարտոֆիլ, իսկ երկրորդ անգամ ̀ նրբերշիկ ու էլի կարտոֆիլ: Այնքա՜ն համեղ էին:
Կարծես թե ոչինչ բաց չեմ թողել: Վերջ:
No comments:
Post a Comment