Ինձ համար Աղասի Այվազյանի
«Եկեղեցի» էսսեն ավելի շատ նման
է առակի: Երբ կարդացի այս տողերը̀ «Հավատացյալը
մոմ
էր
վառում`
իր
թշվառաքրտինք
հոգեկան
կուտակումները
ուղղելով
երկինք»,
«Մաթեմատիկոսը մոմ էր դնում
հավուր
պատշաճի`
ընկերոջ
կողքին լինելու համար»:
Այն սովորեցնում է ոչ թե մոմ վառել, այլ միշտ ընկերոջ, հարազատի և ընտանիքի կողքին լինել: Հոգևոր կապը նրա համար ամենակարևորն էր: «Հավատացյալի մոմը` դեռ կարգին չբոցավառված, պատուհանների միջանցիկ զեփյուռից ընկճվեց, մարեց…», «Մաթեմատիկոսի մոմը շարունակում էր պահպանել իր կրակի ուղղահայաց, կենսունակ կեցվածքը…»: Հավատացյալի մոմը, որ պիտի վառվեր իր հոգեկան կուտակումները երկինք հանելու համար̀ քամուց մարեց, իսկ մաթեմատիկոսի մոմը, որը վառվում էր ընկերոջ համար̀ շարունակեց վառվել: Աստված չընդունեց հավատացյալի մոմը, որը վառվել էր իր համար, իսկ Մաթեմատիկոսի մոմը, որը վառվել էր ուրիշների համար, այն ընդունեց:
Բայց
ես այդպես չեմ կարծում: Այս առակը այնքան էլ ճիշտ չէր: Իհարկե կարելի է ուրիշների համար մոմ վառել. Ես հենց այդպես էլ արել եմ. միշտ մոմ եմ վառել ընտանիքիս համար, ու հատկապես̀ մեկի: Բայց այն չի կատարվել, նույնիսկ դրա հակառակն է եղել: Եվ ես հուսահատվել եմ:
Առակը կարդացեք այստեղ
No comments:
Post a Comment