Monday, June 10, 2019

Փարիզի գույնները...


Մի քանի ժամ օդում անցկացնելուց հետո, վեջապես, հասանք Փարիզ ու oդանավակայանում մեզ դիմավորեցին անծանոթ մարդիկ, բայց ինչ իմանայինք, որ այդ նույն անծանոթ մարդկանց այդքան սիրելու էինք: Հենց առաջին օրը տեսանք Էֆելյան աշտարակը: Թարմ տպավորություններով՝ հաջորդ օրը, մեր ընտանիքով գնացինք Փարիզով շրջելու, իսկ երեկոյան՝ դասական երաժշտություն լսելու:
Մեծ շոկ ապրեցի, երբ իմացա՝ նվագախումբը ղեկավորողը տասնհինգ տարեկան պատանի էր: Այնքան հետաքրքիր էր, որ չհասցրեցի նկատել՝ ոնց անցավ այդ երկու ժամը: Այդ երեկոն ավարտեցինք թուրքական խոհանոցի համտեսով: Բոլորս հյուրընկալվել էինք սիրուն, հայկական ընտանիքներում: Մեր՝ իմ ու Արենի, Ֆրանսիայի մայրիկը՝ Սիլվան, պոլսահայ կենտրոնականցի էր, իսկ հայրիկը՝ Հայգը, ապրել էր Եթովպիայում: Այդ ընտանիքում ես նաև քույր ու եղբայր ունեի՝ Էլզան և Արիս: Շատ հյուրասեր մարդիք էին ու ամեն ինչ անում էին, որ մեր սրտով լինեի:

Ես ու Արենը նույն ընտանիքում էինք հյուրընկավել. նա էլ Ֆրանսիայի իմ երկրորդ եղբայրն էր: Տիկին Սիլվան շատ համեղ էր պատրաստում. միայն նրա պատրաստածը ուտելու համար արժի կրկին Փարիզ գնալ: Պարոն Հայգոն մեզ ֆրանսերեն էր սովորեցնում, մանրամասն բացատրում ֆրանսերենի կանոնները: Շատ սիրեցի Արայիկին, Հռիփսիմեին, ովքեր մեզ դիմավորել էին օդանավակայանում, և նրանց փոքր հրաշքներին:
Հռիփսիմեն շատ համբերատար սպասում էր, թե երբ ենք հաց ուտելու վերջացնենք, երբ ենք պատահական խանութից դուրս գալու: Արայիկի դեմքից ժպիտը չէր վերանում: Նա էլ Հռիփսիմեի նման համբերատար էր և մեր մասին հոգ էր տանում: Արայիկն ու Հռիփիսիմեն շատ լավ ծնողներ են. և՝ ոչ միայն նրանք, Մկնիկի բոլոր ծնողներն էին շատ լավը և ամեն ինչ անում էին, որ իրենց երեխաններին հայկական միջավայրում մեծացնեն:
Շատ լավ ընկերներ ձեռք բերեցի, որոնց հետ կապը շարունակվում է: Այս տարի, գրեթե բոլորը, գալու են Հայաստան: Մի քանիսը առաջին անգամ են լինելու Հայաստանում, մի քանիսն էլ ամեն տարի լինում են Հայաստանում: Բայց ամենափոքր ընկերուհիս՝ չորսամյա Լուսինեն՝ մի շատ անուշիկ աղջիկ, ինձ ֆրանսերեն էր սովորեցնում ու ծիծաղում էր, երբ ինչոր բան սխալ էի ասում:
Փարիզում ամենաշատը սիրեցի Հաղթական կամարը, Պանթեոնը, Մաղեյի փողոցը: Եղանք Վիկտոր Հյուգոյի տան մոտ, բայց չկարողացանք մտնենլ, քանի որ վերանորոգում էին: Նավով շրջեցինք Սենա գետի վրայով, եղանք Երևանյան այգում, որտեղ կանգնած էր Կոմիտասի արձանը: Արձանի մոտ «Սոնա յարը» երգեցինք: Լուվրը շատ մեծ թանգարան էր: Սկզբում դժվարությամբ էինք գտնում մեզ հետաքրքրող սենյակները, սակայն լինելով իսկական Սեբաստացի, հեշտ գլուխ հանեցինք քարտեզից: Տեսա հանրահայտ Մոնա Լիզան: Չորս օր անցկացրեցինք Փարիզից դուրս: Ավելի մտերմացանք ու կապվեցինք մեր նոր ընկերների հետ: Նոր պարեր սովորեցրինք նրանց:
Համբարձման տոնը նշեցինք, համեղ բաներ կերանք, նոր վայրեր տեսանք, ընկերացանք, վայելեցինք ու վերադարձանք Հայաստան: Ֆրանսիայում շատ հետաքրքիր էր, միջավայրը՝ սովորեցնող, օրերը՝ անմոռանալի, բայց Հայաստան վերադարձա անասելի ուրախ: Երբ Հայաստանից դուրս եմ լինում, որևէ տեղ ինձ օտար չեմ զգում, բայց մեկ է Հայաստանը հարազատ  է, դեմքերն ու փողոցները հարազատ են, և վերջապես, կողքովդ անցնող մարդիկ են հարազատ, խոսում են քեզ հարազատ լեզվով, ու ես տանն եմ:

No comments:

Post a Comment