Մի քանի ժամ օդում անցկացնելուց
հետո, վեջապես, հասանք Փարիզ ու oդանավակայանում մեզ դիմավորեցին անծանոթ մարդիկ, բայց
ինչ իմանայինք, որ այդ նույն անծանոթ մարդկանց այդքան սիրելու էինք: Հենց առաջին օրը
տեսանք Էֆելյան աշտարակը: Թարմ տպավորություններով՝ հաջորդ օրը, մեր ընտանիքով գնացինք
Փարիզով շրջելու, իսկ երեկոյան՝ դասական երաժշտություն լսելու:
Ես ու Արենը նույն ընտանիքում էինք
հյուրընկավել. նա էլ Ֆրանսիայի իմ երկրորդ եղբայրն էր: Տիկին Սիլվան շատ համեղ էր պատրաստում.
միայն նրա պատրաստածը ուտելու համար արժի կրկին Փարիզ գնալ: Պարոն Հայգոն մեզ ֆրանսերեն
էր սովորեցնում, մանրամասն բացատրում ֆրանսերենի կանոնները: Շատ սիրեցի Արայիկին, Հռիփսիմեին,
ովքեր մեզ դիմավորել էին օդանավակայանում, և նրանց փոքր հրաշքներին:
Շատ լավ ընկերներ ձեռք բերեցի, որոնց հետ կապը շարունակվում
է: Այս տարի, գրեթե բոլորը, գալու են Հայաստան: Մի քանիսը առաջին անգամ են լինելու
Հայաստանում, մի քանիսն էլ ամեն տարի լինում են Հայաստանում: Բայց ամենափոքր ընկերուհիս՝
չորսամյա Լուսինեն՝ մի շատ անուշիկ աղջիկ, ինձ ֆրանսերեն էր սովորեցնում ու ծիծաղում
էր, երբ ինչոր բան սխալ էի ասում:
Համբարձման տոնը նշեցինք, համեղ բաներ կերանք, նոր
վայրեր տեսանք, ընկերացանք, վայելեցինք ու վերադարձանք Հայաստան: Ֆրանսիայում շատ հետաքրքիր
էր, միջավայրը՝ սովորեցնող, օրերը՝ անմոռանալի, բայց Հայաստան վերադարձա անասելի ուրախ:
Երբ Հայաստանից դուրս եմ լինում, որևէ տեղ ինձ օտար չեմ զգում, բայց մեկ է Հայաստանը
հարազատ է, դեմքերն ու փողոցները հարազատ են,
և վերջապես, կողքովդ անցնող մարդիկ են հարազատ, խոսում են քեզ հարազատ լեզվով, ու ես
տանն եմ:
No comments:
Post a Comment