Երբ քեզ ասում են «դու վատնես, դու լավը չես, դու պիտանի չես», երբ դու հպարտություն չունես ուղակի կլռես կամ նույնիսկ կհուզվես: Իսկ երբ ունես՝ շրջվել ու հպարտությամբ պատասխանել: Նա չի կարող վիրավրել քեզ, չ՞է որ դու ամենալավն ես, բայց և միաժամանակ հասկանում ես, որ դու լավի հետ վատն ել ես: Եսասիրությո՞ւն... կարծեմ անվանում են հպարտություն: Հպարտություն չ՞է… դա այն հպարտություն է, որը ես եմ տեսնում: Իսկ այն ժամանակ, երբ խորը վրավորում են քեզ, դիպչում սիրտիտ նուրբ լարերին: Լռել… խոսել կամ ուղակի անսպասելի համարություն բեմադրել: Իսկ ո՞վ է ասում, որ այդ բեմադրությունը հպարտություն չէ: Դա ամենավառ հպարտություն է, որ երբևե կարելի է պատկերացնել:
No comments:
Post a Comment