Wednesday, February 6, 2019

Ալեքսանդր Դյումա Որդի. «Կամելիազարդ տիկինը»

Իմ կարծիքով՝ հնարավոր չէ կերպաներ ստեղծել առանց խորապես ուսումնասիրելու մարդկանց, ինչպես չի կարելի խոսել մի լեզվով առանց լրջորեն սովորելու այն:

Նա մեռած պիտի լինի բավականին տխուր կերպով, որովհետև նրա միջավայրում մարդ բարեկամ է ունենում միայն առողջ լինելու պայմանով:

Բացառիկ բան է, եթե ծնողները, որոնք վճարում են արտասուքով հատուցվելու համար, արժանանում են այն գնին, որ ծախսել են այդ նպատակի համար:

Մանուկը փոքրիկ է, բայց իր մեջ պարունակում է մարդուն. աչքը ոչ այն ինչ է, եթե ոչ մի կետ, բայց տարածությունները է ընդգրկում:

Ի՛նչ վսեմ երեխայություն է սերը:


Ինչպես արևելյան սրվակները, որոնք, որքան էլ լավ փակված լինեն, դարձյալ արտաբուրում են իրնենց պարունակած հեղուկի բույրը:

Մարդիկ անպատճառ ուզում են իմանալ այն, ինչ ցավ պիտի պատճառի իրենց:

Որքա՛ն բարի է դարձնում սերը մարդուն:

Կյանքը գեղեցիկ է, բարեկամս, և ինչ ապակիով որ նայեք նրան, այդ գույնով էլ կերևա:

Բավականաչափ հարուստ չեմ ուզածիս պես ձեզ սիրելու համար, ոչ էլ բավական աղքատ՝ ձեր ուզածի պես ձեզ սիրելու համար:

Եթե տղամարդիկ իմանային, թե ինչեր կարող են անել մի արցունքով, ավելի կսիրվեին, և մենք էլ շատ ծախս չէինք պատաճի իրենց:

Որքա՛ն երջանիկներ կան, որոնք իրենց այդպիսին լինելը չեն զգում:

No comments:

Post a Comment