Արդեն երկու օր է ինչ Անակլիան մեր առջև փակեց դռները` խոստանալով
կրկին բացել: Այդ յոթ օրը
այնքան արագ անցավ՝ նույնիսկ չզգացի: Երբ ճանապարհը նոր էինք սկսում, ոչ մեկ չգիտեր՝
ինչ կինի հետո, բայց մի բան գիտեինք՝ անմոռանալի էր լինելու:
Երկար ճանապարհից հետո՝ մենք արդեն Անակլիայում էինք: «Ապագայի»
ճանբարը Վրաստանի Անակլիա քաղաքում էր՝ Սև ծովի ափին: Այն մեզ գերեց իր յուրահատուկ բնությամբ: Շուրջբոլորը միայն կանաչ
էր, ճանբարին միացված էր Սև ծովը, որն ավելի էր գեղեցկացնում տեսարանը:
Անակլիայի «Ապագայի» միջազգային ճամբարին մասնակցում էին տասներկու երկրի քսանհինգ հոգանոց խմբեր: Բայց դե հիմանականում
շուրջբոլորը միայն վրացիներ էին:
