Thursday, November 16, 2017

Վեցերորդ բաժակը

Անձրև էր գալիս: Թաղամասում ոչ մեկի տան լույսը չէր վառվում, բացի մեկից: Տանը վառվում էր միայն խոհանոցի լույսը: Տան տերը բացակայում էր, ու նրան էր սպասում Նա: Իսկ Նա իր հերթին նստած էր պատուհանի գոքին ու նայում ցած՝ աչքից ոչ մի բան, ոչ մեկին բաց չթողնելով: Սպասում էրսպասում Նրան:
Նրա մատները սառել էին: Տունը ցուրտ էր: Այս ժամին նա տաքանում էր նրա գրկում: Բայց այսօր այդ օրը չէր: Արդեն լուսաբաց էր, իսկ Նա չկար ու չկար: Տաքանալու համար խմում էր սուրճԴե, ոչ միայն տաքանալունաև արթուն մնալու համար: Նա ուր որ է կգա: Հիմա ներս կմտնի: Վերջին կումը անելուց հետո վեր կացավ, գնաց սեղանի մոտ, դրեց արդեն վերցերորդ բաժակն ու սկսեց նորից սուրճ պատրաստել: Դուռը սկսեց զգուշորեն բացվել ու մթության մեջ հայտնվեց մեկի ստվերը: Այդ ստվերը նա կարող էր ճանաչել հարյուրավորների միջից: Թողնելով ամեն ինչ՝ վազեց ու գրկեց Նրան: Նրա գրկում մի պահ ամեն ինչ կանգ առավ: Կանգնեցին աշխարհը, ժամանակը, աստղերը ու լուսինը. կային միայն նրանք: Նրանք երկուսով: Երկուսն էլ ցանկանում էին մնալ այդպես՝ մինչև հավերժություն, բայց չէ՞ որ հավերժությունը չկա: Կա միայն այդ պահը, ու էլ այն չէր կրկնվի. չէ՞ որ ոչինչ նույնը էլ չի լինի: Չէին լինի այս լուսինը, աստղերը, ու չէ՞ որ մի օր չէին լինի նաև իրենք:

No comments:

Post a Comment