Ամփոփիչ նյութ․․․

Ափոփում գրելուց առաջ որոշեցի անցած տարվա ամփոփումս կարդալ և համեմատել այս տարվա հետ։ Այս տարի բավականին պասիվ եմ եղել և ցավոք սրտի շարունակում եմ լինել։ Եթե անցած տարի ազատ չէի լինում նախագծերի, համերգների պատճառով, իսկ հիմա ազատ չեմ լինում ընդանրապես։ Բայց որպիսի ամբողջովին չկտրվեմ իմ նախկին առօրիայից և շարունակեմ անել այն ինչ սիրում եմ, շարունակում եմ «Ակների» անդամ մնալ։ Ինչպես անցած տարի, այս տարի էլ բացակայում եմ քիչ, միայն վատ առողջ լինելու դեպքում։ Համեմատած այն ամենի ինչով զբաղվում էի անցյալ տարի, ակտիվ եմ «Ակների» հետ կապված նախագծերում՝ համերգներ, ելույթներ, ճանփորդություններ։

My school and I

One of the most important part of every pupul's life is school. My school has given me a lot, but i think the most important is the feeling that you are free. You can do what you want, where and when you want and don't do if you don't want. My school is my second home. I have growen up here. My mother studied at the pedagogical college of our school. My aunt was working in our school and when she saw my mother she liked her so much, that she asked my father to come and see her.

Հայերը և միջին հայերենը...

Վալերի Բրյուսովը 1916 թվականին գրեց «Հայաստանի պոեզիան գնագույն ժամանակներից մինչև մեր օրեր» ժողովածուն, որտեղ խոսում է հայ միջնադարի քնարերգության մասին: Այն համարվում է լավագույնը հայոց բանաստեղծությունների մեջ: Վալերի Բրհուսովը գրել է մարդու զգացմունքների, բնության գեղեցկությունը արտացոլելու միտումների և հայրենասիրության մասին:

Ֆրիկից (մոտ 1230-ական թվականներ - մոտ 1310-ական թվականներ) պահպանվել են քիչ տեղեկություններ: Նրա ստղծագործություններից պահպանվել են մոտ հինգ տասնյակ բանաստեղծություններ, որոնց մեծ մասը ի մի են բերվել Տիրայր Վարդապետի կողմից: Նա գրում էր ազգային և սոցիալական խնդիրների մասին բոլորին հասանելի ձևով: 

Ներսես Շնորհալին (1166-1173թթ.) տվել են Երգեցօղ պատվանունը: Նա նույնպես գրել է հայ հերոսների, թագավորների մասին, հայերնասիրական գաղափարների մասին: Նրանից մեզ են հասել երգեր,հանելուկներ, վիպերգություն: Նա մշակել և լրացրել է Շարակնոցը, Պատարգամատույցը, կանոնավորել է հայկական եկեղեցական երգերի տարվա փուլերը ավելացնելով իր սեփական ստեղծագործություններով:

Գրերի գյուտը և պատմագրության զարգացումը

387 թվականին Հայաստանը բաժանվեց Բյուզանդական կայսրության և Սասանյան Պարսկաստանի միջև, և Հայաստանը կանգնեց լուրջ խնդրի առաջ՝ պահպանել ազգային յուրահատկությունը: Լուրջ խնդիր էր գրերի հարցը, քանի որ քրիստոնեության ընդունումից հետո արգելվել էր մեհենագիրը և հայերը ստիպված էին օգտվել այլ այբուբեններից: Օտար ազգի այբուբենները ամենօրյա օգտագործման համար ավելի դյուրին էին (22 տառ` արամեական, պահլավական, ասորական, իսկ 24 տառ հունական այբուբենը) քան մեհենագիրը (բաղկացած շուրջ 300 նշաներից): Հայերը պետք է ունենային իրենց այբուբենը, որը ավելի դյուրին է օգտագործման համար: Այսպիսով 405թ. Մեսրոպ Մաշտոցը և Սահակ Պարթևը Վռամշապուհ արքայի հովանավորությամբ ստեղծին հայկական գրերը: Նախ ի մի բերվեցին Դանիելյան գրերը, որոնք գտնվում էր Դանիել քահանայի մոտ: Բայց այն ամբողջովին չհամապատասխանեց հայերենի հնչյունային համակարգին: Եվ Մեսրոպ Մաշտոցը իր աշակերտների հետ ճանապարհ ընկավ նոր այբուբեն ստեղծելու: Գնաց Ասորիք, Ամիդ, Եդեսիա, Սամոսատ քաղաքները: Ըստ ավանդության՝ նա պատի վրա տեսել է Աստծո ձեռքը, որը գրել է ձախից աջ այբուբենի տառերը:

Ամուլսարի հետքերով...

 Ամուլսարի խնդրի մասին տեղեկանալուց հետո, որոշեցի անպայման լինել Ամուլսարում: Գիտեի՝ ճանփորդության գնում եմ ինձանից ոչ պակաս ոգևորված խմբի հետ, ու հենց այդ պատճառով առավոտյան աչքերս բացեցի ժպիտը դեմքիս: Ճանփորդությունները միշտ մեկը մեկից տարբեր են լինում, բայց միաժամանակ՝ շատ նման: Ամեն անգամ նոր բաներ եմ սովորում, նոր մարդկանց հետ ծանոթանում, արդեն ծանոթների հետ էլ՝ ավելի մտերմանում:

Բարեկամական կապերը շարունակվում են...

Երկար սպասված հանդիպումները ամենահաճելիներից են: Երկար սպասեցինք մեր ֆրանսահայ ընկերներին: Ինչպես միշտ՝ ճամփորդությունը սկսվեց դպրոցից՝ ուղղությունը՝ Արատես: Անհնար կլիներ գոնե մեկ րոպե դադար չտալ Արփա գետի մոտ: Կարելի էր ժամերով մնալ գետի ափին, բայց ճանապարհը դեպի Արատես շարունակվում էր:

Յարոսլավ Հաշեկ. «Քաջարի զինվոր Շվեյկի արկածները»

- Վերջ ի վերջո միևնույն է, թե քեզ որպես ինչ սպանեն, որպես դասակապե՞տ թե շարքային:
- Ամեն մաջար մեղավոր չէ, որ ինքը մաջար է:
- Երբեմն մարդ կարծում է, թե վրեժ է լուծում, բայց վերջի-վերջո տուժում է այն մարդը, որին նա իր վրեժը լուծելու գործիք է դարձնում:
- Քանի որ արդեն երեսունամյա պատերազմ եղել է և մենք էլ հիմա կիսով չափ ավելի խելոք ենք, ապա երեսունը բաժանած երկուսի՝ կլինի տասնհինգ: