Thursday, September 6, 2018

Հոգու խորքում մենք՝ բոլորս, Ուրիշ ենք...



Միասին ապրել ուզում են բոլորը, բայց արդյո՞ք դա հնարավոր է: Ամեն երկիր, ամեն ազգ ունի իր կարելիները ու չիկարելիները, իսկ ապրելով միասին մենք պետք է բոլորս համակերպվենք և հանդուրժենք մեզ համար տարօրինակ երևույթները: Բայց չէ՞ որ ամեն ինչ, վաղ թե ուշ, ավարտ է ունենում: Մարդը շահամոլ և եսասեր արարած է: Դրա պատճառով Երկրում երբեք խաղաղություն չի լինի: Եթե լինի էլ երկար չի տևի: Մեկը անպայման ավելին կուզի. ավելի շատ հող, ավելի շատ իշխանություն: Այդպիսին ենք մենք՝ մարդիկ՝ շահամոլ, եսասեր, ինքնահավան ու իշխանության ծարավ: Մենք մեզնից հեռացնում ենք նրանց, ովքեր տարբերվում են մեզանից, ովքեր Ուրիշ են: Կամ ավելի ճիշտ՝ Յուրօրինակ:
Դեռ հին ժամանակներից մենք մեզնից վանել ենք Ուրիշ լինելու ցանկությունը, մեր առաջ դրել հաստ պատ, որին «չի կարելի» են անվանում: Մեր մեջ «խեղդելով» մեր յուրահատուկին կորցնում ենք հենց մեզ: Մենք՝ վախենալով հասարակության կարծիքից, մեզ «կուլ ենք տվել», ու թողել այն ինչ ուզում է տեսնել հասարակությունը: Մեկը անգերազանցելի է նկարելու, մյուսը՝ երգելու, մյուսն էլ պարելու մեջ, բայց չէ՞ որ դրանից ավելին կա՝ հասարակության կարծիքը՝ «ին՞չ կմտածեն իմ մասին» արտահայտությունը: Հենց այդպես է առաջանում հասարակության կարծիքը, հենց այդպես ենք մենք կորցնում մեզ: Իսկ նրանք՝ ովքեր դրա մի մասը չեն, մեզնից հեռացվում են, մեր կողմից մոռացության մատնվում:
Հին ժամանակներում հալածանքների էին ենթարկում նրաց ովքեր գոնե մի քիչ շեղվում էր «ճիշտ» ճանապարհին: Չնայած նրան, որ մեր պատկերացումները Ուրիշի նկատմամբ փոխվել են, ավելի մեղմացել, բայց միևնույն է այն կա: Ամեն երկիր ունի իր ստանդարտները, ու հենց նրանք են դառնում այն  Ուրիշը ովքեր չեն համապատասխանում այդ ստանդարտներին: Եթե հարգենք մեկս մյուսի կկարողանանք ստեղծել միասին ապրելու մշակույթ:

No comments:

Post a Comment